تنوع بخشی یک استراتژی معاملاتی

Mahdi Haghshenas

تاریخ آخرین بروزرسانی: 28 دسامبر 2022

تنوع بخشی در معاملات یکی دیگر از مباحث کاربردی در بازارهای مالی مخصوصا فارکس است. در این مقاله با شما بیشتر در خصوص تنوع بخشی در معاملات و شیوه های صحیح کسب سود با استفاده از تنوع بخشی بعنوان یک استراتژی مکمل برای استراتژی های شما صحبت خواهیم کرد.

تنوع بخشی چیست؟

تنوع بخشی یکی از روش های کاهش ریسک است. هدف از تنوع بخشی اختصاص سرمایه به چندین دارایی در سبد است، بطوری که عملکرد هرکدام از دارایی ها بیانگر عملکرد کل سبد نباشد. تنوع بخشی در واقع یک استراتژی مدیریت ریسک است که طیف گسترده ای از سرمایه گذاری ها را با هم ترکیب کرده و همگی را تبدیل به یک سبد می کند. یک سبد سرمایه گذاری متنوع شامل ترکیبی از انواع دارایی ها و ابزارهای سرمایه گذاری است که تلاش دارد پهنه ی ریسک (میزان ریسکی که سرمایه گذار در برابر آن قرار گرفته است) را محدود کند. منطق پشت این تکنیک این است که سبد ساخته شده از دارایی های مختلف به طور متوسط بازده بیشتری را در بلندمدت به همراه داشته و ریسک هر دارایی یا اوراق بهادار را کاهش دهد. آنچه در این مقاله در خصوص آن صحبت خواهیم کرد: ⦁ تنوع بخشی یک استراتژی است که طیف گسترده ای از سرمایه گذاری ها را با هم ترکیب کرده و همگی را در یک سبد می گذارد تا بدین ترتیب ریسک سبد کاهش یابد. ⦁ تنوع بخشی اغلب از طریق سرمایه گذاری در طبقات مختلف دارایی مانند سهام، اوراق قرضه، املاک و مستغلات یا ارزهای دیجیتال صورت می گیرد. ⦁ تنوع بخشی را می توان از طریق سرمایه گذاری در کشورهای مختلف، صنایع، شرکت ها یا بصورت سرمایه گذاری های درآمدزا انجام داد. ⦁ تنوع بخشی اغلب از طریق تحلیل ضریب همبستگی یک جفت دارایی اندازه گیری می شود. ⦁ سرمایه‌گذاران می‌توانند به تنهایی با سرمایه‌گذاری در منتخبی از سرمایه‌گذاری‌ها تنوع بخشی ایجاد کنند یا می‌توانند صندوق‌های متنوعی را که خود تنوع بخشی شده اند را خریده و نگهداری کنند.

تنوع بخشی

مطالعات و مدل‌های ریاضی نشان داده‌اند که حفظ یک سبد متنوع از 25 تا 30 سهم شرکت ها، مقرون‌به‌صرفه‌ترین روش برای کاهش ریسک است. با سرمایه‌گذاری بیشتر در اوراق بهادار بیشتر می توان از مزیای تنوع بخشی بهره مند شد، حتی شده به مقدار بسیار کم. تنوع بخشی در تلاش است تا ریسک های غیرسیستماتیک در یک سبد را از بین ببرد، بنابراین عملکرد مثبت برخی از سرمایه گذاری ها، عملکرد منفی برخی دیگر را خنثی می کند. مزایای تنوع بخشی فقط در صورتی حفظ می شود که اوراق بهادار موجود در سبد دارای همبستگی کامل با هم نباشند. بعبارتی واکنش آنها، به اخبار و رخدادهای بازار اغلب به شکل های متفاوتی باشد.

استراتژی های تنوع بخشی

از آنجایی که سرمایه گذاران راه های مختلفی را برای تنوع بخشیدن به دارایی های خود در نظر می گیرند، ده ها استراتژی در این رابطه وجود دارد. بسیاری از استراتژی‌های زیر را می‌توان برای افزایش تنوع بخشی سبد با هم ترکیب کرد. طبقات دارایی مدیران صندوق ها و سرمایه گذاران اغلب سرمایه گذاری های خود را در بین چندین طبقه دارایی متنوع تقسیم می کنند و تعیین می کنند که چه درصدی از سبد خود را به هر یک از آنها اختصاص دهند. هر طبقه دارایی دارای ریسک ها و فرصت ها متفاوت و خاصی است. طبقات دارایی می توانند شامل موارد زیر باشند: ⦁ سهام - سهام در یک شرکت سهامی عام ⦁ اوراق قرضه - ابزارهای بدهی دولتی و شرکتی با درآمد ثابت ⦁ املاک – زمین، ساختمان، منابع طبیعی، کشاورزی، دام و ذخایر آب و معادن ⦁ صندوق‌های قابل معامله در بورس.ETF سبدی قابل معامله از اوراق بهادار است که از نوسانات یک شاخص، کالا یا صنعت پیروی می‌کنند. ⦁ کالاها - کالاهای اساسی لازم برای تولید سایر محصولات یا خدمات ⦁ پول نقد و معادل های کوتاه مدت آن CCE اسناد خزانه، گواهی سپرده، ابزارهای بازار پول، و سایر سرمایه گذاری های کوتاه مدت و کم ریسک. فرض در این نظریه این است که آنچه ممکن است بر یک طبقه دارایی تأثیر منفی بگذارد ممکن است برای طبقه دیگر مفید باشد. به عنوان مثال، افزایش نرخ بهره معمولاً بر قیمت اوراق قرضه تأثیر منفی می گذارد زیرا بازده آنها باید افزایش یابد تا اوراق بهادار با درآمد ثابت جذاب تر شوند. از سوی دیگر، افزایش نرخ بهره ممکن است منجر به افزایش اجاره بهای املاک و یا افزایش قیمت کالاها شود. صنایع تفاوت های بسیار زیادی در چگونگی عملکرد صنایع مختلف وجود دارد. اگر سرمایه گذاران در صنایع مختلف متنوع باشند، کمتر تحت تاثیر ریسک های خاص یک صنعت قرار می گیرند. به عنوان مثال، لایحه چیپ ست 2022 را در نظر بگیرید. این لایحه بر بسیاری از صنایع مختلف تأثیر می گذارد، اگرچه برخی از شرکت ها بیشتر از سایرین تحت تأثیر قرار می گیرند. تولیدکنندگان نیمه هادی تا حد زیادی تحت تأثیر قرار خواهند گرفت، در حالی که بخش خدمات مالی ممکن است تأثیرات کمتر و یا حتی ناچیزی را احساس کنند. سرمایه‌گذاران می‌توانند با جفت کردن سرمایه‌گذاری‌هایی که در کسب‌وکارهای مختلف با هم در تضاد هستند، در صنایع مختلف تنوع بخشی ایجاد کنند. به عنوان مثال، دو صنعت اصلی سرگرمی را در نظر بگیرید: مسافرت و رسانه تصویری. سرمایه‌گذارانی که امیدوارند در برابر ریسک اثر بیماری ها و همه گیری ها (مثل کووید) از خود محافظت کنند، ممکن است در سهام رسانه های دیجیتال سرمایه‌گذاری کنند (که مستقیما از تعطیلی‌ها تأثیر مثبت می گیرند). همزمان، سرمایه‌گذاران می توانند سرمایه‌گذاری در شرکت های هوایی را در نظر بگیرند (تأثیر مثبت از تعطیلی‌های کمتر). بلحاظ نظری، این دو صنعت غیر مرتبط با هم می توانند ریسک کلی سبد را به حداقل برسانند. نکته: چه تعداد سهام باید در سبد داشت تا بتوان به تنوع بخشی رسید؟ مطالعه منتشر شده در مجله ریسک و مدیریت مالی نشان داد که متغیرهای زیادی هستند که باید در نظر گرفته شوند و اساسا جمله "بهترین تعداد سهام که یک سبد دارایی باید داشته باشد چه تعداد است؟" اشتباه است. مراحل چرخه عمر شرکت (سهام رشدی در برابر سهام ارزشی) سهام شرکت های سهامی عام معمولاً به دو دسته تقسیم می شوند: سهام رشدی یا سهام ارزشی. سهام رشدی به سهام شرکت هایی گفته می شود که انتظار می رود سود یا درآمد آنها بیشتر از میانگین آن صنعت داشته باشند. سهام ارزشی سهام شرکت هایی هستند که به نظر می رسد بر اساس فاندامنتال فعلی یک شرکت زیر ارزش ذاتی معامله می شوند. سهام رشدی ریسک بالاتری دارند زیرا رشد مورد انتظار یک شرکت ممکن است محقق نشود. به عنوان مثال، اگر فدرال رزرو سیاست های پولی را محدود کند، معمولاً سرمایه کمتری در دسترس عموم قرار می گیرد (یا هزینه استقراض پول بیشتر می شود)، که خود سناریوی دشوارتری را برای شرکت های رشدی ایجاد می کند. با این حال، شرکت‌های رشدی ممکن است از پتانسیل‌های به ظاهر نامحدود نهایت استفاده را برده و از حد انتظارات فراتر رفته و حتی بازدهی بیشتر از آنچه قبلاً انتظار می‌رفت، حاصل کنند. از سوی دیگر، سهام ارزشی معمولا شرکت های با ثبات تر و قدیمی تری هستند. هر چند این شرکت ها ممکن است بیشتر ظرفیت خود را پیش از این رونمایی کرده باشند، اما معمولاً ریسک کمتری دارند. یک سرمایه گذار با ایجاد تنوع در سبد و قرار دادن هر دو مدل سهام، در ظرفیت آینده برخی شرکت ها سرمایه گذاری می کند و در عین حال از مزایای بالفعل سایر شرکت ها استفاده می کند.

ارزش بازار (بزرگ در برابر کوچک)

سرمایه گذاران شاید بخواهند سرمایه گذاری در اوراق بهادار مختلف را بر اساس ارزش بازار یا ارزش دارایی های شرکت حساب کنند. تفاوت های زیاد بین Apple و Embecta Corporation را در نظر بگیرید. از آگوست 2022، هر دو شرکت در S&P 500 قرار دارند که اپل نماینده 7.3 درصد از این شاخص و Embecta نماینده 0.000005 درصد از این شاخص است. هر یک از دو شرکت در زمینه افزایش سهم بازار، معرفی محصولات جدید به بازار، شناخت برند و پتانسیل رشد، رویکرد متفاوتی خواهند داشت. به طور کلی، سهام با سرمایه پایین تر فضای بیشتری برای رشد دارند، اگرچه سهام با سرمایه بالاتر سرمایه گذاری های مطمئن تری هستند.

سابقه ریسک

تقریباً در هر طبقه دارایی، سرمایه‌گذاران می‌توانند ریسک اوراق بهادار را برای خود انتخاب کنند. به عنوان مثال، اوراق بهادار با درآمد ثابت را در نظر بگیرید. یک سرمایه‌گذار می‌تواند اوراق قرضه را از دولت‌های جهان اول بخرد یا می تواند از شرکت‌های خصوصی تقریباً منحل شده که در حال جمع‌آوری سرمایه اضطراری هستند، اوراق قرضه را بخرد. تفاوت های قابل توجهی بین اوراق قرضه های 10 ساله بر اساس ناشر آن، رتبه اعتباری آنها، چشم انداز عملیاتی آن و میزان بدهی فعلی آنها وجود دارد. همین نکته را می توان در مورد سایر انواع سرمایه گذاری نیز گفت. پروژه‌های توسعه املاک و مستغلات با ریسک بیشتر ممکن است نسبت به املاک از پیش تاسیس شده، پیشرفت بیشتری داشته باشند. در همین حال، رمزارزهای با سابقه و مقبولیت بیشتر مانند بیت‌کوین در مقایسه با توکن‌های با ارزش بازار کوچک‌تر ریسک کمتری دارند. نکته: برای سرمایه‌گذارانی که می‌خواهند بازده خود را به حداکثر برسانند، ممکن است تنوع‌سازی بهترین استراتژی نباشد. استراتژی YOLO (شما فقط یک بار زندگی می کنید) را در نظر بگیرید که در آن 100٪ سرمایه در یک سرمایه گذاری با ریسک بالا قرار می گیرد. اگرچه احتمال نتیجه گرفتن و زدن یک سود بسیار بزرگ کم نیست، اما احتمال از دست دادن کل سرمایه به دلیل عدم تنوع سازی سبد نیز وجود دارد. مدت سررسید به خصوص در اوراق بهادار با درآمد ثابت مانند اوراق قرضه، طول مدت بر کلیت ریسک تأثیر می گذارد. به طور کلی، هر چه سررسید طولانی‌تر باشد، ریسک نوسانات قیمت اوراق به دلیل تغییر در نرخ‌های بهره بیشتر می‌شود. اوراق قرضه کوتاه مدت معمولا نرخ بهره پایین تر دارند. با این حال، آنها کمتر تحت تأثیر عدم قطعیت در بازدهی های آتی قرار می گیرند. سرمایه گذارانی که با ریسک کردن مشکلی ندارند، ممکن است به فکر اضافه کردن اوراق قرضه بلندمدتی باشند که سود بالاتری پرداخت می کنند. مدت سررسید در سایر طبقات دارایی نیز نکته ای متداول است. تفاوت بین قراردادهای اجاره کوتاه مدت برای املاک مسکونی (نهایتا تا یک سال) و قراردادهای اجاره بلند مدت برای املاک تجاری (گاهی اوقات پنج سال یا بیشتر) را در نظر بگیرید. اگرچه امنیت بیشتری در جمع آوری درآمد اجاره در یک قرارداد بلندمدت وجود دارد، اما سرمایه گذاران انعطاف پذیری را قربانی افزایش قیمت اجاره ها یا تغییر مستاجران می کنند. مکان های فیزیکی (خارجی در برابر داخلی) سرمایه گذاران می توانند با سرمایه گذاری در اوراق بهادار خارجی از مزایای تنوع بخشی بیشتر نیز بهره مند شوند. به عنوان مثال، محرک هایی که اقتصاد امریکا را سرکوب می کنند ممکن است به همان شکل بر اقتصاد ژاپن تأثیر نگذارند. بنابراین، خرید و نگهداری سهام ژاپنی همچون ضربه گیر کوچکی برای سرمایه گذار است تا از خود در برابر ضررهای دوره رکود اقتصادی آمریکا محافظت کند. از طرف دیگر، ممکن است هنگام تنوع بخشی سبد از طریق سرمایه گذاری در کشورهای توسعه یافته و نوظهور، پتانسیل صعود (با درجات ریسک بالاتر) بیشتر باشد. برای مثال پاکستان را به عنوان یک بازار مرزی فعال در نظر بگیرید (که اخیراً رتبه آن بعتوان یک بازار نوظهور کاهش یافته است). سرمایه‌گذارانی که مایل به پذیرش ریسک های بالاتری هستند، شاید بخواهند پتانسیل رشد بالاتر در بازارهای کوچک‌تر مانند پاکستان را در نظر بگیرند. ملموس بودن ابزارهای مالی همچون سهام و اوراق قرضه سرمایه گذاری های نامشهود هستند. آنها را نمی توان بطور فیزیکی لمس کرد. از سوی دیگر، سرمایه گذاری های ملموس مانند زمین، املاک و مستغلات، زمین کشاورزی، فلزات گرانبها یا کالاها را می توان لمس کرد و در دنیای واقعی کاربرد و استفاده دارند. این دارایی‌های واقعی دارای جنبه سرمایه‌گذاری متفاوتی هستند، زیرا می‌توانند مصرف شوند، اجاره داده شوند، توسعه داده شوند یا بصورت متفاوتی (نسبت به دارایی‌های نامشهود یا دیجیتالی) با آنها رفتار کرد. همچنین ریسک های خاصی در رابطه با دارایی های مشهود وجود دارد. اموال غیرمنقول ممکن است تخریب شود، به سرقت برده شوند، در شرایط طبیعی آسیب ببیند یا منقضی شوند. دارایی های واقعی همچنین ممکن است به هزینه های انبار و نگهداری، بیمه یا حمل نیاز داشته باشند. اگرچه جریان درآمد در آنها متفاوت با ابزارهای مالی است، اما هزینه های تخصیص داده شده برای حفاظت از دارایی های مشهود نیز متفاوت است.

تنوع بخشی در پلتفرم های مختلف

صرف نظر از اینکه سرمایه گذار چگونه پلتفرم خود را می سازد، جنبه دیگری از تنوع بخشی به چگونگی نگهداری آن دارایی ها مربوط می شود. اگرچه این مورد ارتباطی با ریسک سرمایه گذاری ندارد، اما نوعی ریسک است که ارزش در نظر گرفتن دارد زیرا ممکن است قابلیت تنوع بخشی را داشته باشد. به عنوان مثال، فردی با 400000 دلار را در نظر بگیرید. در هر سه حالت زیر، سرمایه گذار بصورت یکسانی دارایی خود را در سبد تخصیص داده است. با این حال، جنبه ریسک در هر یک متفاوت است: ⦁ فرد ممکن است 200000 دلار را در یک بانک و 200000 دلار دیگر را در بانک دوم سپرده کند. هر دو سپرده تحت ضمانت بیمه FDIC در هر بانک هستند و بعبارتی کاملاً بیمه شده اند. ⦁ فرد ممکن است 400000 دلار در یک بانک واریز کند. و فقط بخشی از سپرده تحت پوشش بیمه است. علاوه بر این، در صورتی که آن بانک مورد سرقت قرار گیرد، ممکن است فرد دسترسی فوری به پول خود نداشته باشد. ⦁ فرد ممکن است به طور فیزیکی 400000 دلار پول نقد در خانه خود نگهداری کند. اگر چه پول فوراً در دسترس اوست، اما او هیچ سود یا رشدی در پول نقد خود نخواهد داشت. علاوه بر این، فرد ممکن است سرمایه خود را در صورت سرقت، آتش سوزی و... از دست بدهد. مفهوم بالا تقریباً برای هر طبقه دارایی نیز کاربرد دارد. به عنوان مثال، شبکه سلسیوس در جولای 2022 اعلام ورشکستگی کرد. سرمایه‌گذارانی که ارز دیجیتال خود را در این صرافی نگهداری می کردند، قادر به برداشت یا انتقال وجه نبودند. اگر این سرمایه‌گذاران در پلتفرم‌های مختلفی پول خود را پخش کرده بودند، ریسک ضرر نیز در صرافی‌های مختلف پخش می‌شد. نکته نکته: استراتژی های مختلف را برای جبران ریسک فناوری و ریسک فیزیکی در نظر بگیرید. برای مثال، داشتن هم شمش فیزیکی طلا و هم صندوق ETF طلا، سبد شما را در برابر ریسک های مختلف تنوع می بخشد. اگر قرار باشد دارایی های فیزیکی شما به سرقت برود، حداقل 100٪ دارایی طلای شما از بین نمی رود.

تنوع و سرمایه گذار خرد

محدودیت‌های زمان و بودجه ممکن است ایجاد یک سبد به اندازه کافی متنوع را برای سرمایه‌گذاران حقیقی (به عنوان مثال، افراد) دشوار کند. این چالش دلیل اصلی محبوبیت صندوق های سرمایه گذاری مشترک در بین سرمایه گذاران خرد است. خرید سهام یک صندوق سرمایه گذاری یک راه مقرون به صرفه برای تنوع بخشیدن به سرمایه گذاری ها است. هر چند صندوق‌های سرمایه‌گذاری تنوع را در بین طبقات مختلف دارایی در سبد ایجاد می‌کنند، با این حال صندوق‌های قابل معامله در بورس ETF امکان دسترسی سرمایه‌گذاران به بازارهای محدود مانند کالا و عرصه های بین‌المللی را فراهم می‌کنند که معمولاً دسترسی به آنها دشوار است. فردی با سبد 100000 دلاری می تواند سرمایه خود را بین صندوق های ETF براحتی تقسیم کند. دلایل متعددی وجود دارد که چرا این امر برای سرمایه گذاران مفید و سودمند است. اول اینکه، ممکن است خرید اوراق بهادار به صورت انفرادی با استفاده از سفارشات بازار پرهزینه باشد. علاوه بر این، سرمایه گذاران باید وزن سبد خود را بررسی کنند تا از میزان بودن تنوع سبد اطمینان حاصل کنند. اگرچه یک سرمایه‌گذار حرف آخر را در تمام شرکت‌های سبد خود که در آنها سرمایه‌گذاری کرده است نمی زند، با این حال یک رویکرد سرمایه‌گذاری آسان‌تر را انتخاب می کند که اولویت آن به حداقل رساندن ریسک است.

مزایا و معایب تنوع بخشی

هدف اصلی از تنوع بخشی، کاهش ریسک است. با توزیع سرمایه گذاری خود در طبقات، صنایع یا سررسیدهای مختلف دارایی، احتمال روبرو شدن با شوک های بازار کمتر است که می توانند بر هر یک از سرمایه گذاری های شما بصورت مشابه تأثیر بگذارند. مزایای دیگری نیز وجود دارد. برخی از سرمایه گذاران ممکن است متوجه شوند که تنوع بخشی، سرمایه گذاری را لذت بخش تر می کند زیرا تحقیق و بررسی در سرمایه گذاری های مختلف را تشویق می کند. تنوع بخشی همچنین ممکن است شانس افزایش قیمت در پی انتشار خبر مثبت را افزایش دهد. به جای دل بستن به انتشار خبر مطلوب فقط برای یک شرکت، اخبار مثبتی که بر یکی از چندین شرکت سبد تأثیر می گذارد ممکن است برای سبد شما سودآور باشد. با این حال، اشکالاتی در تنوع بخشی نیز وجود دارد. هر چه تعداد دارایی های یک سبد بیشتر باشد، مدیریت آن زمانبر تر و پر هزینه تر است، زیرا خرید و فروش دارایی های مختلف مشمول هزینه های تراکنش و کمیسیون کارگزاری ها است. اساسا، استراتژی پخش کردن دارایی ها و تنوع بخشی سبد به هر دو صورت عمل می کند یعنی هم ریسک را کاهش می دهد و هم پاداش را. فرض کنید 120000 دلار را به طور مساوی در شش سهام سرمایه گذاری کرده اید و ارزش یک سهم دو برابر می شود. ارزش سهام 20000 دلاری شما اکنون 40000 دلار است. مطمئناً شما سود زیادی کسب کرده اید، اما نه به اندازه ای که اگر کل 120000 دلار شما در آن شرکت سرمایه گذاری شده بود! تنوع بخشی از طریق محافظت از شما در زمان سقوط بازار، شما را همچنان در یک مسیر صعودی حفظ می کند یا حداقل در کوتاه مدت چنین است. در بلندمدت نیز سبد های متنوع معمولا بازدهی بالاتری دارند. مزایا ⦁ ریسک سبد را کاهش می دهد ⦁ در برابر نوسانات بازار از شما محافظت می کند ⦁ پتانسیل بازدهی بالاتری در بلند مدت دارد ⦁ شاید برای سرمایه گذاران تحقیق در مورد سرمایه گذاری های جدید لذت بخش تر باشد معایب ⦁ سود های کوتاه مدت را محدود می کند ⦁ مدیریت آن زمان بر است ⦁ کارمزد تراکنش و کمیسیون خدمات بیشتری را تحمیل می کند ⦁ شاید برای سرمایه گذاران جدیدتر و بی تجربه بسیار خسته کننده باشد ریسک حاصل از تنوع بخشی در مقابل ریسک غیر قابل تنوع ایده پشت تنوع بخشی، به حداقل رساندن (یا حتی حذف) ریسک سبد است. با این حال، انواع خاصی از ریسک‌ وجود دارد که می‌توانید آنها را پخش کنید یا حتی از بین ببرید، و انواع خاصی از ریسک‌ هم وجود دارند هر چقدر هم بخواهید تنوع بخشی کنید باز هم وجود دارند. این نوع ریسک ها را ریسک غیر سیستماتیک و ریسک سیستماتیک می نامند. تأثیر بیماری کووید را در نظر بگیرید. به دلیل بحران جهانی بهداشت، بسیاری از مشاغل فعالیت خود را متوقف کردند. کارمندان در بسیاری از صنایع اخراج شدند و مخارج مصرف کنندگان در تمام بخش ها در معرض خطر کاهش بود. از یک طرف، تقریباً تمام صنایع تحت تأثیر منفی رکود اقتصادی قرار گرفتند. از سوی دیگر، تقریباً تمام صنعت ها از مداخله دولت و محرک‌های پولی سود می‌بردند. تأثیر کووید بر بازارهای مالی سیستماتیک بود. به طور کلی هدف تنوع بخشی کاهش ریسک غیرسیستماتیک است. اینها ریسک های خاص سرمایه گذاری است که منحصر به آن هلدینگ است. نمونه هایی از ریسک های غیرسیستماتیک با قابلیت تنوع بخشی عبارتند از: ⦁ ریسک تجاری: ریسک مرتبط با یک شرکت خاص بر اساس ماهیت و فعالیت شرکت در بازار. ⦁ ریسک مالی: ریسک مربوط به سلامت مالی، نقد شوندگی و پرداخت بدهی یک شرکت یا سازمان خاص در بلندمدت. ⦁ ریسک عملیاتی: ریسک مربوط به خرابی ها در فرآیندهای تولید محصول یا توزیع کالا. ⦁ ریسک نظارتی: ریسکی که ممکن است طی آن قانون گذاری بر سبد دارایی تأثیر منفی بگذارد. از طریق تنوع بخشی، سرمایه گذاران تلاش می کنند تا ریسک های فوق را که قابل کنترل هستند، هر چه بیشتر کاهش دهند.

اندازه گیری تنوع بخشی

ارزیابی و اندازه گیری تنوع بخشی سبد می تواند کار پیچیده و دشواری باشد. در واقع، محاسبه میزان واقعی تنوع بخشی غیرممکن است. متغیرهای زیادی هستند که در بین دارایی‌های بسیار زیاد پخش شده اند و برای تعیین میزان تنوع بخشی باید از آنها استفاده کرد. با این حال، تحلیلگران و مدیران صندوق ها از چندین مدل و معیار اندازه گیری برای ارزیابی میزان تنوع بخشی یک سبد سرمایه گذاری استفاده می کنند. ضریب همبستگی ضریب همبستگی یک اندازه گیری آماری است که رابطه بین دو متغیر را با هم مقایسه می کند. این محاسبه آماری نوسانات دو دارایی و اینکه آیا دارایی ها تمایل به نوسان در یک جهت دارند یا خیر، را ثبت و بررسی می کند. عدد ضریب همبستگی از -1 تا 1 متغیر است، تفسیر این عدد بصورت زیر است: ⦁ نزدیک به -1: تنوع زیادی بین این دو دارایی وجود دارد، زیرا سرمایه گذاری ها در جهت عکس هم نوسان می کنند. بین دو متغیر مورد تحلیل همبستگی منفی قوی وجود دارد. ⦁ نزدیک به 0: تنوع متوسطی بین دو دارایی وجود دارد، زیرا سرمایه گذاری ها هیچ ارتباطی با هم ندارند. دارایی‌ها گاهی با هم حرکت می‌کنند، و گاهی اوقات اینطور نیست. ⦁ نزدیک به 1: به هیچ عنوان تنوع بین دو دارایی وجود ندارد، زیرا سرمایه گذاری ها در یک جهت با هم حرکت می کنند. بین دو متغیر مورد تحلیل همبستگی مثبت قوی وجود دارد. انحراف معیار از انحراف معیار برای اندازه گیری میزان احتمال وقوع یک نتیجه در فاصله دورتر از میانگین استفاده می شود. به عنوان مثال، دو سرمایه گذاری را تصور کنید که متوسط بازده سالانه هر کدام 5٪ است. یکی دارای انحراف معیار بالا است، به این معنی که سرمایه گذاری شانس بیشتری دارد یا 20٪ یا -20٪ بازده دارد. سرمایه‌گذاری دیگر دارای انحراف معیار پایینی است، به این معنی که سرمایه‌گذاری شانس بیشتری برای بازدهی 6٪ یا 4٪ دارد (بازدهی نزدیک به میانگین). تحلیل انحراف معیار یکی از روش‌های بررسی تنوع بخشی برای درک ریسک در دارایی‌ها است. یک سبد پر از انحراف معیار بالا ممکن است پتانسیل کسب درآمد بالاتری داشته باشد. با این حال، این دارایی ها ممکن است سبب شوند ریسک های مشابهی در بین طبقات مختلف دارایی تجربه شوند. بتای هوشمند استراتژی‌ بتای هوشمند با ثبت و رصد شاخص‌ها، ایجاد تنوع بخشی می کند، اما سهام را لزوماً بر اساس ارزش بازار هر یک وزن نمی‌کند. مدیران صندوق های ETF بیشتر مسائل مربوط به سهام را در فاندامنتال سهام بررسی می کنند و بر اساس تحلیل عینی (و نه فقط اندازه شرکت)، سبد ها را مجدداً وزن دهی می کنند. گرچه سبدهای بتای هوشمند مدیریت شده نیستند، اما هدف اصلی در این استراتژی داشتن عملکرد بهتر از شاخص است. وزن دهی تنوع بخشی سبد در ساده ترین شکل آن را می توان با شمارش تعداد دارایی ها یا تعیین وزن هر یک از دارایی های سبد اندازه گیری کرد. هنگام شمارش تعداد دارایی های سبد، تعداد هر دارایی را برای استراتژی های بالا در نظر بگیرید. به عنوان مثال، یک سرمایه گذار می تواند اینگونه حساب کند که از 20 سهامی که در سبد دارد، 15 سهم از آنها در بخش فناوری باشد. از طرف دیگر، سرمایه‌گذاران می‌توانند تنوع بخشی را با تخصیص درصد به آنچه در آن سرمایه‌گذاری کرده اند، اندازه‌گیری کنند. در مثال بالا، سرمایه‌گذار 75 درصد از سهام خود را فقط در یک صنعت گذاشته است. در سبد های گسترده تر، سرمایه گذاران معمولا وزن سهام، اوراق قرضه و دارایی های جایگزین را برای ایجاد تنوع بخشی با هم مقایسه می کنند. به عنوان مثال، سبد ها در گذشته تمایل به انحراف به سمت 60 درصد سهام، 40 درصد اوراق قرضه داشتند: اگرچه برخی استراتژی ها بر اساس سن سرمایه گذار، تنوع بخشی متفاوتی را می طلبند. امروزه، نظریه‌های مدرن‌تر ادعا می‌کنند که در نگهداری دارایی‌های جایگزین مزایای ارزش افزوده نیز وجود دارد (به عنوان مثال، 60٪ سهام، 20٪ اوراق قرضه، و 20٪ دارایی جایگزین).

نمونه ای از تنوع بخشی

فرض کنید یک سرمایه گذار هجومی که می تواند ریسک بالاتری را بپذیرد، مایل است سبدی متشکل از سهام بورس ژاپن، اوراق قرضه استرالیا، و آتی پنبه تشکیل دهد. برای مثال، او می‌تواند سهام iShares MSCI ، صندوق ETF شاخص اوراق قرضه دولتی استرالیا، و شاخص پنبه iPath را خریداری کند. با این ترکیب از سهام ETF، به دلیل کیفیت ویژه دارایی ها و شفافیت آنها، سرمایه گذار از تنوع بخشی واقعی در دارایی های خود اطمینان حاصل می کند. همچنین، با توجه به داشتن همبستگی‌های مختلف و پاسخ های مختلف به نیروهای خارجی، می‌توانند ریسک‌ خود را مقداری کاهش دهند. مزایای تنوع بخشی چیست؟ در اصل، نگهداری سرمایه‌گذاری‌هایی که متفاوت با یکدیگر هستند، ریسک کلی دارایی‌هایی که در آن سرمایه‌گذاری کرده‌اید را کاهش می‌دهد. اگر اتفاق بدی برای یک سرمایه‌گذاری بیفتد، در صورت تنوع بخشی احتمال بیشتری وجود دارد که بر کلیت دارایی های شما تاثیر نداشته باشد. اگر سرمایه گذاری در طبقات دارایی سبد را گسترش دهید (که اگر سبد خود را گسترش نمی دادید در آنها سرمایه گذاری نمی کردید)، تنوع بخشی ممکن است منجر به سود بیشتر شود. همچنین، برخی از سرمایه گذاران هستند که با تحقیق در مورد شرکت های جدید و پیدا کردن طبقات دارایی جدید ، ممکن است به رضایت و لذت بیشتری در حرفه خود برسند. روش های تنوع بخشی چیست؟ روش های مختلفی برای تنوع بخشی وجود دارد. روش اصلی تنوع بخشی خرید دارایی های مختلف است. به عنوان مثال، به جای قرار دادن کل سبد خود در سهام شرکت های بورسی، شاید بد نباشد خرید مقداری اوراق قرضه را برای جبران ریسک بازار سهام در نظر بگیرید. علاوه بر سرمایه‌گذاری در طبقات مختلف دارایی، می‌توانید در صنایع مختلف، کشورهای مختلف، بازه های زمانی مختلف یا ارزش بازارهای مختلف تنوع بخشی ایجاد کنید. هدف اولیه از تنوع بخشی، سرمایه گذاری در طیف وسیعی از دارایی هایی است که هر یک ریسک های متفاوتی دارند. آیا تنوع بخشی یک استراتژی خوب است؟ برای سرمایه گذارانی که به دنبال به حداقل رساندن ریسک هستند، تنوع بخشی یک استراتژی قدرتمند است. بدین ترتیب، تنوع بخشی می تواند بازده را به حداقل برساند، زیرا هدف از تنوع بخشی، کاهش ریسک سبد است. با کاهش ریسک، سرمایه گذار حاضر است در ازای محافظت از سرمایه خود، سود کمتری به دست آورد. مثالی از تنوع بخشی چیست؟ خرید صندوق شاخص یا ETF S&P 500 نمونه ای از تنوع بخشی است. این صندوق مالکیت بسیاری از شرکت های مختلف در صنعت ها و خطوط تولید مختلف را داراست. این شرکت ها همچنین ممکن است در بازارهای مختلف در سراسر جهان فعالیت کنند. سخن پایانی تنوع بخشی یک اصل بسیار مهم در سیستم های مالی و مدیریت سبدهای سرمایه گذاری است. بر اساس این ایده با سرمایه گذاری در چیزهای مختلف، ریسک کلی سبد شما کمتر می شود. به جای اینکه کل پول خود را در یک دارایی قرار دهید، پخش کردن پول در دارایی های مختلف شما را در معرض ریسک کمتری قرار داده و احتمال ضرر شما کمتر می شود. امروزه با توجه به سهولت معامله زدن بصورت آنلاین، بسیار آسان است که سبد سهام خود را با پخش کردن در دارایی های مختلف تنوع بخشی کنید. منبع: اینوست پدیا